Wieczorna Jesień
w złotym listowiu
cichym szeptań opowiada
o barwie miłości
smak wina
i fantazja która sprawia
że każda chwila
w świat książek
które zapowiadają
mówię ci dobranoc

Noc Kupały

pląsam tak jak ty

jestem tak blisko
twojej skóry
noskiem smyram
po ukrytych krawędziach smaku
toną w iluzji nas

jak cudownie czuć
Cię na języku

gdzie pieszczoty nie znają granic
a zmysły plączą się z ekstazą uniesień
po szczyty we mnie dla Ciebie

odziana uśmiechem pląsam
tam gdzie dzień chowa się
po za horyzont marzeń

a Ty zawstydzony
mą bezwstydnością
idziesz o krok dalej
przyzwalając mi
na nieprzyzwoitość
zamkniętą we mnie dla Ciebie
jestem twym cieniem
ukrytych pragnień
w rytmie obolałych myśli

Chwila
plączą się w pragnieniach
pożądania w oddechu tonąc.
porządku chaosu...
ku Tobie a iluzja
nie przeszkadza mi to.
w nucie schowana rozkosz

Dla niej...
okno życia
( wszystko )
zielenią pachnie
mlecze rozsypały się
jak kobierce
otula zbolałe serce

może okruszki
wspomnień
pozbierane
gdzie ówdzie
dodadzą otuchy
na lepsze jutro

ukradkiem zerwałem
niebieski kwiatek
pięknie pachnie
przemywa
ze zmęczonej twarzy
kołysząc kolejny dzień
do dziwnego snu 

Miniaturka Uśmiechu ;))

Uśmiech zostawiam tam gdzie moje dobranoc, by bawić się

Myśl - inna

oczy
zajrzyj głęboko
a cofniesz się
o krok...

Myśl - inna

słowa
tak, nie, może
czemu służą
przepraszam
do widzenia
zamykam drzwi

emcek druga wersja tego samego wiersza
zamkniętych przed świtem,
uważam na moje dłonie
błądząc po ciele zapachem.
Zatracam się w powodzi zmysłów,
mrużę oczy wargi przygryzam,
mrucząc w rytmie,
wchodząc do końca
w zakamarkach labiryntu
umieram po kawałku.
każdego dnia w snach
w zamian zostawiam

Jeśli jesteś sobą 🌺 To jesteś piękna 🤍 🌺 Kobieta 🌺

ale w połączeniu z rowerem
sama przyjemność
gnać miedzy cieniami drzew
zapachem bzu
w kroplach deszczu
zmęczenie idealne

Miniaturka Jutra
zamknięty
błądzisz opuszkami palców
obietnicy jutra
dobranoc

jesteśmy ofiarą własnych fantazji ( ułudy )

zamknięta w pięści
szaleńca...
więc nie ulegaj
emocją...

Cztery Pory Roku
z rana jak dziecko
w południe nastolatka
a popołudniu kobietą
a po zachodzie fale
czuć życie i nim być

okno na świat to ja
a serce zamknięte w dotyku
wieczornego chłodu
niczym posąg
zostawiam wspomnienia
pogrzebane we mnie

Miniaturka Wieczoru
łasi się co noc
by dnia każdego
zniknąć stąd
nie sięga
on w zakamarkach
się szwenda
na mych kolanach
mrucząc swe opowieści

okno na świat to ja
a serce zamknięte w dotyku
wieczornego chłodu
niczym posąg
zostawiam wspomnienia
pogrzebane we mnie

***
choć powiem Ci coś na uszko
nie bój się przecież nie gryzę
szepcząc muskam czule języczkiem
Ty drżysz na samą myśl
wspomnień o mnie
uśmiecham się

bo już wiem czego boisz się
delikatnie nadgryzam
słyszę Twój oddech i słowa choć tu
chętnie siadam na kolana
by skonsumować co moje

zrywam z Ciebie kochanie koszule
przypieczętuje to pazurem
nie bronisz się
kąsam czule
doznania zamknięte

mrużąc oczy znikam
w głąb naszych ukrytych nut
co jak fala zalewa mnie w Tobie

Sen...

tą dobrą i złą
jak nowy początek
który wyczuwam
jawiąc się szmaragdem
rozwodzi się w nutach smutku
jak w świeżym smaku granatu
zapisaną w Tobie
by przywołać łaskawą śmierć

Myśl - Długa

Wszystko co mamy
zostanie nam odebrane
a nasze życie
odejdzie w zapomnienie...

Dech życia wróci
do pana swego
a ciało obróci się w niwecz...

Miniaturka

Wczorajszy dzień
jest dzisiejszym
zamkniętym w klatce
zdarzeń...

Chcesz zamknąć drzwi
lecz potykasz się znowu

wstań idź dalej nie żałuj nóg

Rozmowa z uśmiechem 😉

🤍 uśmiechem tuszuje swoje łzy 🤍

Trudno mnie złożyć

A jeszcze trudniej zrozumieć
                                           

Jesteśmy właśnie tacy...Jak nasz...Stan umysłu...

to co ja
do ukochanych
miarowo swój czas
a zegar tka minuty
nikt nie uwierzy
milkniesz

ciepły wiaterek prędkość która mnie otula
zapach kwiatów, wilgoć jeziora i 26C w cieniu
oraz ptasi śpiew zapominam się, gdy tak gnam
nie myślę i nie czuję po prostu jestem
świat w migawkach tam domek górka
pagórek i góra, a za zakrętem nowa przestrzeń
prędkość rośnie nie myślę tylko pędzę
już 47 na liczniku chyba zwariowałam.
Widzę dachy oni lubią tą biel i rdzawy kolor
opleciony czerwienią taka ich natura
drewniany płotek, drzewo, trawnik
błękitu wody toń otulona piaskami i kamieniem
jakie one piękne przyglądam się im uważnie
perłowe i takie zgrabne lubię je dotykać
gdy są takie zimne w ten upalny dzień.
Czas relaksu skończył się wsiadam na rower
i gnam dalej na starą krajową tam brak
przy drogach kwiatów tylko wysokie trawy
i ubogi łubin ze szczawiem spleciony w objęciach
buja się w słońcu gdzie małe kwiatki
witają mnie swym uśmiechem nadając rytm
jeździe nie słyszę tirów ani ciężkich aut
po prostu dalej gnam mijając szczyty gór
w puchowej kołderce, zapachem wieczoru
doganiam myśli i krople rosy, które są echem
wczorajszych dni jestem znów na zakręcie.
Doganiam wiatr i unoszę się w ciszy tam gdzie ja
w rytmie tej ciszy kończę swój czas na rowerze
wpadam na nasze ugory i dziurawe drogi
piaski zmielonej skały...Zwalniam ta góra zawsze
mnie wykańcza ostatni odcinek rdzawy domek
dam radę jeszcze kolejny zakręt do kosza
jestem przy garażu mam dosyć 36 km.
resztę zrobię na nogach idę te 500 metrów
tu zostawię rower przy skrzynkach na listy
mam dość tej góry drugie 500 metrów bez rowera
wieszam kask i idę pomału do domu i wiem

Dziś pierwszy raz miałam pomieszanie z poplątaniem.
Uczucia jak strzępy kroiły się radością
że dałam radę i pokonałam swój fizyczny ból
by przebyć trasę 70 km. moim złomkiem 12 letnim
który kurzył się w piwnicy jak bezdomny.
Czekając na chwilę by narodzić się na nowo
z kurzów i popiołów w dotyku bólu jadąc dalej...
Chwila kiedy dotarłam do celu była nieoceniona
W Moim Sercu
a łza poruszyła drganie
bijące w oddechu.
Stałam patrząc w przestrzeń podziwiając miasto
z oddali że naprawdę dotarłam i wytrwałam
w bólu który towarzyszył mi do końca
Tu w Polsce w dziesięć dni zrobiłam 210 km.
wiem to nie dużo
ale dla mnie wyczyn kosmiczny.
Każde wyzwanie będzie trudniejsze

w moich złych snach

mówisz mi
się łzami

ten sam temat razy dwa
czy rozmowa, która boli
kolejny raz zawiodłaś
a dlaczego bo szczerze spytałam
odpowiedz dostałam
już nie zranisz mnie
kolejny raz nie uwierzę
nic nie zdarza się dwa razy
ty jednak dwa razy powtórzyłaś
schemat tego samego tematu.
To trzeba mieć talent w szukaniu zdrady
mieszać dla zabawy
ile razy można kłamać...
Mijają trzy tygodnie
a ty drżysz i drążysz temat, którego nie ma.
Zabawny ten świat gdzie zaufanie
jest na języku, a w sercu zdrada
lecz nie to mnie boli tylko fakt wciągania
znajomych w młynek opowieści
i pytam o co...
O te kilka miłych słów bez znaczenia
o oczy czy usta, a możne o uśmiech
który smutkiem opleciony co ma wartość łez
czy to było warte twojej gry, poświęcenia kolejnego zderzenia
jak kot, który chodzi swoimi drogami tak ty
w zazdrość chodzisz swoimi wyobrażeniami
zamkniętymi w świecie iluzji...
Tracąc ciebie zyskuję pewność poznania prawdy...